ETLİ EKMEK

(Etli/Kıymalı Pide) Ev dışında yapılan mahallî bir börek türü.

Etli ekmek, ilk defa Konya’da üretilmiş, ardından Anadolu’nun muhtelif yörelerine yayılmıştır. Dolayısıyla etli ekmeğin en lezzetlisi Konya’da yapılanıdır. Genellikle 180 gram hamur bezesiyle yaklaşık olarak 70-80 cm boyunda 15-20 cm genişliğinde yapılır (Son yıllarda yaygınlaşan uzun, ensiz ve ince etli pideler, Konya’nın geleneksel etli ekmeği değildir). Bir beze için de en az 100 gramlık iç malzeme kullanılır. Konya etlerinin lezzetli olması sebebiyle içine fazla baharat konulmaz. Etli ekmek, Konya halkının vazgeçemediği aynı zamanda misafirlerini ağırlarken yaptırdığı özel bir yemektir. Etli ekmeğin pişmesi de ayrı bir ustalık ister. Taş (gara) fırında meşe dalları kullanılır. Ateş fırının sağ tarafında bulunur. Fırına giden etli ekmek pişmesine yakın ateşten uzaklaştırılır ve içini çekmesi sağlanır.

Malzemeler (Dört kişilik): 400 gr koyun eti (kaburga üstü tercih edilir), 50 gr böbrek yağı, 1 baş kuru soğan, 3 domates, 100 gr yeşil sivri biber, 1 tutam maydanoz, yeterince tuz.

Yapılışı: Etli ekmek içi hazırlanırken bütün malzemenin satırla veya zırk tabir edilen kebapçı bıçağıyla kıyılması tercih edilir Buna imkân olmadığında iki bıçak arası veya ince çekilmiş kıymaya diğer malzeme incecik kıyılarak karıştırılır. Hazırlanan iç, Konya’da oldukça yaygın etli ekmek fırınlarında pişirtilir. Evde yapmak isteyenler fırından alacakları hazır pide hamurunu kullanabilecekleri gibi 500 gr ikinci una bir yemek kaşığı yaş maya ve yeterince tuz ilavesiyle iki bardak ılık suyla hamur yoğururlar. Hamur mayalandıktan sonra dörde bölünür. Her bir beze altına ara ara ranzıman serpilerek merdane ile açılıp dolu dolu bir avuç alınan iç pidenin üstünde boşluk kalmayacak şekilde döşenir. Hazırlanan pideler tereyağı ile yağlanmış tepsilere alınarak önceden ısıtılmış 250 derecelik fırında on dakika kadar pişirildikten sonra üzerine serpiştirilmiş ince kıyılmış maydanoz ve yanında közlenmiş biberle servis yapılır.

Etli ekmek (İ. Dıvarcı)

ALİ IŞIK

BİBLİYOGRAFYA

  • Odabaşı, 1998, 120; a. mlf., 2001, 91-92; Işık, 2006, 62-63, 115-119; Yardımcı, 2007, 78; Alptekin, 2007, 156-157.