AKŞEHİR

Akşehir Çileği (Fragaria Arten)

Çilek, birçok türü ile çeşitleri bulunan Fragaria cinsi çok yıllık otsu ve sürüngen bir bitkidir. Kök, kökgövde, yaprak, kol (stolon), çiçek ve meyve salkımlarından oluşmaktadır. Kökgövdesinden çıkan ana (ya da birincil) kökleri sertleştiğinde, koyu kahverengileşir ve sayıları 20-30 kadar olur. Yan (ya da ikincil) kökleri çok sayıda ve beyaz renklidir. Çileğin kökleri süzek topraklarda 60-70 cm kadar derine inerken, ağır topraklarda yüzeysel olarak uzar. Bitkinin kökgövdesi, aslında bodurlaşmış bir gövdedir. Yeşil renkli, kenarları dişli yaprakları, genelde üç yaprakçıktan oluşur. Çilek bitkisi yaprak koltuklarından, yaz boyunca tomurcuklar oluşturarak kollar çıkarır. Bu kollar, yapraktan aldıkları suyu iletebilecek özellikler taşıyan gerçek gövde parçalarıdır. Köklenip kendi yaşamlarını sürdürebilirler. Bitki ilkbaharda beyaz çiçeklerini açar. Bu çiçekler tozlaşmadan 30-35 gün kadar sonra olgunlaşıp bileşik, üzümsü ve minik çekirdekleri olan kırmızı, pembe ve bazen beyaz renkli meyvelere dönüşür.

Akşehir’de ilçeye bağlı Cankurtaran, Çakıllar, Ilıcak, Çamlı, Yaylabelen ve Saray gibi dağlık köyler ile dağlık alanda bulunan Hüyük ve Seydişehir ilçelerinin çeşitli köylerinde de yaygın organik çilek üretimi yapılmaktadır. Akşehir Çakıllar Çilek ve Kültür Şenliği her yıl düzenlenmektedir. Çakılların çileği kendine has aroması, sululuğu, kokusu ve organikliği ile donmuş gıda sektörünün önde gelen firmaları tarafından ısrarla arandığından pazarlama sorunu yoktur. İlçe genelinde ticari ve sanayi tipi olarak üretilen çilek üretim miktarı 1350 ton civarındadır.

İl Özel İdaresinin maddi katkılarıyla son yıllarda çiftçiye alternatif ürün olarak sunulan çileğin üreticisine kazandırması nedeniyle giderek daha fazla talep görmektedir. İl Özel İdaresi malçlı, damlama sulama sistemli organik çilek üretimini özellikle desteklemekte ve teşvik etmektedir. İl genelinde organik çilek üretimi her yıl yaygınlaşmaktadır.

Akşehir Çileği

MEHMET BABAOĞLU

BİBLİYOGRAFYA

  • Durgut, 2005; Aybak, 2005; Anonim, 2006; K. Doğan, 2009.